“Ik streef naar het paradijs.”

In naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle. En vrede en zegeningen zijn met eenieder van de profeten evenals met hen die hun boodschap volgen.

Interviewster: Assalaamu ‘alaykum (Vrede zij met jou), Tamira. Welkom bij bekeerlingen. Kan je iets over jezelf vertellen?

(Tamira) Ik ben dus Tamira. Ik ben 18 jaar oud. Ik ben vier maanden geleden bekeerd tot de islam, alhamdulillaah (alle lof is aan God).

En sinds wanneer ben je geïnteresseerd in de islam?

Ehm, ik had altijd al sterk het gevoel dat er meer was in het leven. Ik ben zelf atheïstisch opgevoed, dus zonder geloof. Bij ons thuis is drank en varkensvlees en al die dingen… en ik was het er eigenlijk nooit mee eens, vanaf kleins af aan al. En ik vroeg vaak aan God, vroeg ik van: laat het zo gaan, laat het zo gaan. Terwijl ik eigenlijk niet met geloof was opgevoed. Dus het zat eigenlijk gewoon in mijn hart, denk ik. En ik werd gewoon tot het geloof geleid. En ik had buurmeisjes en die waren streng christelijk opgevoed. En die hebben mij een keer naar de Kerk meegenomen. En ik vond dat helemaal niet interessant. Ik wist niet wat ik daar deed. Het was gewoon zingen enzo, en ik dacht: dit hoort niet bij een geloof.

Dus ja, dat vond ik helemaal niks. En toen was ik er eigenlijk niet echt mee bezig om iets te zoeken. Maar op een gegeven moment, ja. toen kwam ik met een Marokkaans meisje in contact, die werd mijn collega en ze droeg een khimaar (hoofdsluier). En ik vroeg me echt af van: Waarom draag jij dat? En ben jij gedwongen door je vader? Of heb je een man van wie je zo naar buiten moet? Ik had echt een groot vooroordeel over de islam omdat ik er niet zoveel van wist. Nou ja, toen zei ze tegen mij, want ze zag dat ik geïnteresseerd was… want er was ook wel sterk een gevoel van: ik wil weten wat daarachter zit. Dus op een gegeven moment zei ze tegen mij: “Zal ik je anders een keer meenemen naar de moskee op een zondag, naar een Nederlandse lezing dus.”

Dus toen zei ik: “Ja, is goed, doen we.” Vanaf dat moment ben ik elke zondag gegaan en ja, het voelde gewoon echt zó goed. Ik voelde gewoon echt vrijheid. Ik voelde gewoon echt… Dit is het. Dit is wat ik wil. Hier word ik gelukkig van. En ik begon ook in te zien waarvoor ik leef en wat dit leven inhoudt. En, het was gewoon echt, alles klopte. Het puzzeltje werd echt compleet. Ik kreeg boeken van haar. Ik ging boeken lezen, en die boeken las ik echt heel graag. De boeken gingen echt in een dag uit. En zij leerde me veel dingen. Dus ik heb echt heel veel aan haar gehad.

En ja, toen was ik er dus op en aan mee bezig, maar elke keer weer niet en dan weer wel en dan weer niet. En ik hield het ook een beetje verborgen voor mijn omgeving, omdat ik mij er een beetje voor schaamde. Niet omdat ik voor de Islaam koos, maar omdat… Wat zal mijn familie ervan denken? Ik ben gewoon ongelovig opgevoed en ik kies ervoor om een geloof aan te nemen. Nou, en toen ging ik stiekem meedoen aan de maand ramadan. Het begon met één dag. Toen was ik veertien. En toen zei iedereen al tegen mij van:”Ja , maar je bent toch geen moslim. Waarom doe je er toch aan mee? Je weet niet waar je mee bezig bent. Je hongert jezelf uit. En dit en dat.” Maar niemand wist eigenlijk wat er achter zat.

Dus op een gegeven moment ging ik het jaar daarop twee weken vasten. En dan ging ik een maand vasten en dan ging ik alles inhalen. En ik begon steeds meer te leren en steeds meer Marokkaanse vriendinnen te krijgen en ging met hen naar de moskee. Ja, het voelde gewoon zo goed. En ik wilde het telkens uitstellen, het bekeren. Want ik dacht: Het komt nog wel. Ik moet nog alles leren voordat ik me bekeer. Ik had echt een gevoel van: “Ik moet perfect zijn en dan pas kan ik de shahaadah (geloofsgetuigenis) opzeggen.”

Nee, dus je was veertien toen je geïnteresseerd raakte in de islam en op je achttiende heb je de geloofsverklaring gedaan?

Ja, vier maanden geleden.

Vier maanden geleden, dus vier jaar lang was je bezig met de islam.

Ja, klopt.

Je hebt dus de islam onderzocht.

Ik heb de islam onderzocht, ja. Ik heb boeken gelezen. Ik ben alles echt stap voor stap gaan doen. Maar het was eigenlijk niet de bedoeling om mij vier maanden geleden te bekeren, want mijn gevoel zei van: Je moet echt alles leren. Alles op orde hebben. Je moet gebed kennen. Je moet een hoofddoek dragen. Je moet dit, je moet dat. En dan pas kan je de shahaadah (geloofsgetuigenis) opzeggen. Maar dat is niet zo, het is pas… De islam voor mij is pas begonnen sinds ik de shahaadah (geloofsgetuigenis) op heb gezegd. Want ik heb toen, vanaf dat ik de shahaadah (geloofsgetuigenis) heb gezegd, heb ik, in een week tijd heb ik het gebed geleerd. Dus uiteindelijk gaat het vanzelf.

Het is gewoon, mijn gevoel was heel sterk op een dag dat ik naar huis liep van: Weet je, je moet je morgen bekeren want je weet niet of je morgen nog leeft. Je weet niet of je overmorgen nog leeft. Straks is het te laat, en dan sterf je alsnog als ongelovige, terwijl je zoveel interesse hebt in de islam en je weet dat het de waarheid is. Tja.

En, hoe is je kijk nu op je pre-islamitische tijd?

Ik vind het jammer dat ik er zolang mee heb gewacht. Ik had veel eerder moslim kunnen worden. Maar het is zo gelopen. Ik ben nu veel gelukkiger. Ik heb mijn rust gevonden. En als ik boos word, dan merk ik ook dat ik ja, ik kan me inhouden en ik heb Allah altijd nog. Als ik alleen sta of mensen begrijpen me niet, Allah begrijpt me wel en ik begrijp het ook. Ik weet waarvoor ik leef, ik weet waarvoor ik het doe. Je hebt toch altijd… je kan toch nooit iedereen gelukkig maken en het is gewoon als ik mezelf en Allah gelukkig maak, dan vind ik dat ik het goed doe. Dus ja, als ik terug kijk, ben ik echt heel blij dat ik deze stap heb genomen. Ik had niet langer zo door willen leven. Want het is gewoon een leven zonder, zonder… ja, zonder doel. Zonder nadenken waar je eigenlijk mee bezig bent. Je doet maar wat. Je leeft gewoon ergens voor.

En wat is je doel nu in het leven?

Zoveel mogelijk goede dingen doen. Goed voor de medemens zijn, ook al zijn ze geen moslim. Je moet juist laten zien dat de islam ervoor zorgt dat je echt een goed mens bent, voor iedereen, niet alleen voor je moslimbroeder en zuster. En ik wil insjallaah (als God het wil) naar het Paradijs en daar doe ik echt mijn best voor. Ik ben net begonnen maar ik merk echt aan mezelf: hoe meer ik er mee bezig ben, hoe sterker mijn gevoel wordt. Dat ik ook wil gaan praktiseren insjallaah (als God het wil). En het komt met de tijd.

Insjallaah (als God het wil).

Insjallaah (als God het wil).

Je woont bij je ouders?

Ja, ik woon nog bij mijn ouders.

Hoe is je contact met je ouders?

Sinds ik ben bekeerd … met mijn moeder heel goed. Mijn moeder en ik zijn echt naar elkaar toegegroeid. Zij hadden het al in de gaten, want ik liet wel boekjes rondslingeren. En ja, ik vastte natuurlijk maar ja… Voor mijn moeder was het duidelijk toen ik haar vertelde van: “Ik wil me gaan bekeren. Wil je met mee?” Zij zei van: ”Weet je, het is niet wat ik wil, maar het is wat jij wil en jij bent mijn dochter. Als jij gelukkig ben, dan ben ik dat ook. Want ik moet je toch accepteren en jij accepteert mij ook zoals ik ben. Dus doe waar je je goed bij voelt en zorg er gewoon voor dat je jezelf blijft, in je hart dan.” En ja, mijn vader, heb ik het na mijn bekering verteld, want ik weet hoe mijn vader is.

Ik heb sowieso nooit een goede band met hem gehad. Maar toen ik het vertelde, was hij heel teleurgesteld in mij en hij vond het triest enzo. Dus hij vond het heel moeilijk. Maar ja, ik heb veel sabr (geduld) en ik moet gewoon veel du’aa (smeekbede) voor hem doen. En ik kan niet verwachten van mijn vader dat die het in vijf minuten tijd oppikt van: “Oké, leuk.” Weet je. Ja , hij weet er niks van. Het is ook zo, zij zijn onwetend, kijken naar tv. Er worden dingen uitgezonden over moslims. Het is gewoon niet wat de islam werkelijk inhoudt. Dus ik ben er voor om hen dat te laten zien en te laten zien dat het mij gewoon echt op het rechte pad heeft gebracht.

En waar heb je je geloofsbelijdenis gedaan?

In de Blauwe Moskee… Amsterdam.

Met je vriendinnen?

Nou, het ging eigenlijk zo. Ik ben al een keer in de Moskee Badr geweest bij Bos en Lommer. En er was daar een meisje, die ging de shahaadah (geloofsgetuigenis) opzeggen. En toen zei ze tegen mij, want ik droeg een hoofddoek enzo: “Ben je al moslim?” En toen zei ik: “Nee.” “Maar wil je dan nu de shahaadah (geloofsgetuigenis) opzeggen?” Maar ik voelde me toen echt verplicht, niet dat het uit mezelf kwam, dus toen heb ik het niet gedaan. Maar toen ben ik met een meisje in contact gekomen via Zusters voor Zusters. En toen heb ik met haar heel lang gesproken enzo en dat ik echt heel graag gewoon de shahaadah (geloofsgetuigenis) nog een keer in de moskee wil zeggen. Want ik had het thuis wel al gedaan voor mezelf maar toch wilde ik het graag in het openbaar doen met mijn familie erbij en mijn vriendinnen en de mensen gewoon die ik liefheb.

Dus, ja, toen heb ik met dat meisje een afspraak gemaakt dat ik het wilde doen. Die dinsdag had ik heel sterk het gevoel van: nu moet ik me bekeren en niet meer wachten en toen heb ik het die woensdag gedaan. En ik werd echt heel leuk ontvangen. Ze hadden allemaal cadeautjes voor me en een hele tafel met eten gedekt. En toen gingen we met z’n allen beneden. En ja, alle zusters die aanwezig waren in de moskee, en ik had een paar mensen uitgenodigd, die waren er allemaal bij en toen heb ik mijn shahaadah (geloofsgetuigenis) gedaan.

En wanneer heb je het verteld aan je moeder, gelijk na de bekering of wist ze al voor de bekering?

Ik heb het voor de bekering verteld, zij heeft me zelfs nog gebeld van: “Ik wens je heel veel succes en het komt allemaal goed. En ik wil je hierbij alvast feliciteren. Ik ga niet met je mee want ik weet dat alle mensen heel blij zullen zijn. Voor mij is het toch moeilijk maar ik accepteer het wel, en ik hoop dat we een goede band blijven houden.” Dus dat was wel heel fijn want ik ging echt met een gevoel naar de moskee van: weet je, mijn moeder staat achter me.

Wat is er in je leven veranderd?

Ik ben veel socialer geworden. Rustiger. Ik heb meer respect voor ook andere religies. Ik heb gewoon een heel andere kijk op het leven. Ik weet nu waarvoor ik leef. Ik weet wat mijn doel is. Ik weet waar ik naar wil streven. Ik weet… ja dat je gewoon goed voor je ouders moet zijn, wat er ook gebeurt. En dat je gewoon veel geduld moet hebben, en standvastig moet zijn.

Heb je ook advies voor anderen?

Voor nieuwe moslims heb ik het advies dat ze niet te snel willen gaan maar gewoon stap voor stap, want de islam is ook in ongeveer 23 jaar geopenbaard. Dus, gewoon niet te snel gaan, want als je te snel gaat, je valt geheid weer terug en dat is niet de bedoeling. Doe het gewoon rustig aan, op je eigen tempo. Volg je eigen gevoel. Luister naar jezelf. Dat is het beste wat je kunt doen, want dat doe ik ook.

En met bidden, sinds wanneer bid je? Voor je bekering of…?

Na mijn bekering.

Na je bekering. Wat voelde je toen je met je hoofd op de grond kwam, tijdens de knieling in het gebed?

Ik voelde echt een verbintenis met Allah. Ik heb het gebed echt in niet eens een week tijd geleerd nadat ik bekeerd ben. Ik heb een briefje erbij gehouden. En ik… Het ging gewoon allemaal vanzelf. Gewoon, alsof het zo moest zijn. Gewoon, alles klopte. Het was gewoon, ja, één keer bidden en het zat in mijn hoofd. En ik voelde me gewoon echt heel goed. Het was gewoon, het voelde heerlijk gewoon. Even tot rust komen.

Even tot rust komen.

Ja…

Ik bedank je. Dank je wel. Assalaamu ‘alaykum (Vrede zij met jou), zuster.

Wa ‘alaykumu ssalaam (En vrede zij met jou).