Een interview met moeder en dochter.

In naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle. En vrede en zegeningen zijn met eenieder van de profeten evenals met hen die hun boodschap volgen.

Interviewer: Assalaamu ‘alaykum (Vrede zij met jou).

Samantha: Alaykumu sSalaam (En vrede zij met jou).

Hoe stond jij tegenover de islam voordat je er mee in contact kwam?

Toen ik jong was en, ja ik had nog zelf nog niet de mogelijkheid om het verder te gaan onderzoeken, nam ik de mening aan van mijn vader en die kant van de familie. En dat was negatief, dus zij namen ook veel aan van wat op de media gezet werd. En zodoende dat ik dat ook overnam

Dus je bent eigenlijk in aanraking gekomen met de islam door de media?

Ja ook, maar ik moet zeggen, toen ik bij mijn vader – want mijn ouders zijn gescheiden – toen ik bij mijn vader weekenden verbleef, was er op een gegeven moment een Somalisch gezin wat buren van ons werd. Ze waren vluchtelingen en kwamen dus in Nederland wonen. En natuurlijk, zij waren islamitisch en zij hadden ook hun levenswijze daarbij. Dus in die zin kwam ik al in aanraking met de islam en dat vond ik zelf ook heel bijzonder zeg maar, toen al, toen ik heel klein was. En dus toen al dacht ik van:  ‘Hm, vreemd, dat zij dat zeggen en dat ik toch weer iets anders terugzie van moslims.’

Later ben ik me , toen ik ouder werd, gaan verdiepen in toen nog mijn eigen geloof, het christendom. En, daarin merkte ik dat ik op bepaalde punten, dat het misliep zeg maar, dat ik ja… Bijvoorbeeld: dat ze geloven dat Jezus de zoon van God is, vond ik moeilijk te geloven. Ik geloofde altijd dat er een God is maar niet zoals zij het praktiseerden, dus de christenen. Vervolgens ben ik op de middelbare school terechtgekomen en dat was echt toen ik in aanraking kwam met de islam. En dat kwam vooral door mijn islamitische vriendinnen. Daardoor kwamen de vragen en ben ik naar de bibliotheek gegaan, internet, filmpjes, dat soort dingen. Dus dat is eigenlijk hoe ik in aanraking ben gekomen

Oké, op een bepaald punt ben je bekeerd? Wat heeft je er precies toegebracht om je te gaan bekeren?

Oké, ja. Ehm, op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik zeg maar de basisprincipes van het geloof dacht te kennen, dus ik had genoeg onderzoek gedaan om te weten wat het is of wat het inhoudt om moslim te zijn en wat daarbij komt kijken. Daar stond ik allemaal achter. Op dat moment zat ik al op het MBO, dus de vervolgopleiding, en daar toevallig had ik een filmpje op YouTube bekeken van een Nederlandse man die bekeerd was. En ik kwam dus, de eerste dag kwam ik op die vervolgopleiding en toevallig dat ik daar dus die man tegenkwam. En dat was de man van het filmpje en dus ben ik hem gaan vragen en ik heb hem uitgelegd dat ik me wel wou, of ja, dat ik daarmee bezig was enzovoorts. En op een gegeven moment, hij merkte ook aan mij dat ik groei maakte en dat ik eigenlijk klaar was om te gaan bekeren, maar die stap zelf nam ik steeds niet. En toen kwam die op een gegeven moment tegenover mij zitten en hij zei tegen me: ‘Geloof je in Allah? Geloof je in Zijn boodschapper Mohammed, vrede zij met hem?’ En hij begon me allerlei vragen te stellen en toen dacht ik bij mezelf: ‘Ja, ik ben… inderdaad, ik geloof het, waarom ga ik me niet bekeren.’ Toen heb ik het thuis gemeld en dat was de stap dat ik dacht, nu moet ik het ook zetten.

Je hebt het toen ook meteen thuis gemeld, zei je, dat je je ging bekeren of dat je moslim was?

Ja want voordat ik al bekeerd was, at ik al anderhalf jaar geen varkensvlees meer, dus zij merkten wel aan mij dat ik aan het veranderen was. Ook heb ik daarvoor ook al een aantal dagen met de ramadan mee gevast, kijken hoe dat was. En ze merkten ook dat ik aan het onderzoeken was. En, ja, dat was voor hen eigenlijk vrij duidelijk, dat de volgende stap was, dat ik mij zou gaan bekeren.

En hoe reageerden ze op jouw bekering, toen je het thuis kwam vermelden?

Ja, ik moet zeggen, het bekeren zelf vonden ze nog niet zo’n probleem. Daar hadden ze zoiets van – mijn moeder vooral, moet ik zeggen – mijn moeder die had zoiets van: ‘Nou ja, het bekeren zelf, als jij daar gelukkig van wordt, dan kan ik daar nog wel achter staan.’ Maar… het hoofddoek dragen, als ik dat voorstelde, dat dat er ook bij hoorde. Niet dat ik dat gelijk wilde gaan doen maar dat was ook wel iets wat in mijn hoofd zat en wat ik ook heb bij vermeld, dan werd het een ander verhaal. Dus de hoofddoek dragen, het uiterlijke, vonden ze moeilijker dan het bidden of de ramadan mee vasten, dat soort dingen.

Maar je draagt nu een hoofddoek?

Ja, klopt

En hoe gaat dat nu? Hoe gaat dat nu met je ouders?

Ehm, ik denk zelf dat mijn vader het nog steeds wel vrij moeilijk vindt. Hij heeft het wel zo ver geaccepteerd, zeg maar, wat ik kan merken… Maar ik denk wel dat hij me nog steeds liever zonder hoofddoek had willen zien. Maar mijn moeder, die heeft het echt heel goed geaccepteerd en die heeft zoiets van: ‘Nou…’ Wel ik vraag soms: ‘Welk kleurtje vind je mooier?’ En dan zegt ze, ‘Nou dat kleurtje vind ik mooier.’ Dus daaraan kan ik wel merken dat zij degene is die het helemaal heeft geaccepteerd.

Heel fijn om te horen… Wat is er zo precies – als je kijkt naar je leven voor de bekering en je leven na de bekering – wat zijn dingen die echt veranderd zijn?

Ja, natuurlijk.. Ik heb er vaak over nagedacht van: als ik twee jaar terug bekijk, hoe was ik toen en wat miste ik wat ik dan nu heb. Of wat is er veranderd? Inderdaad. En wat ik vaak merkte aan mezelf is dat ik… Ik had een normaal, leuk leven. Een sociaal leven, ook veel vriendinnen. Maar ik had periodes dat ik in een soort van gat viel, duisternis. Depressie-achtig. Dat ik me ging afvragen van: ja, wat doe ik hier op deze wereld? Wat.. ik miste iets. Zo’n leegte wat in mijn hart kwam. En dat heb ik dus toentertijd ook met het christendom, proberen… Ik dacht van: ja, er is een God en misschien… Ja, je gaat toch op zoek naar… Wat maakt jou leven nou compleet? En wie ben ik? En dat soort levensvragen begon ik te krijgen. En… dat had ik van te voren, had ik meer een leegte en soms ook wel van die vragen die onbeantwoord bleven en vanaf het moment dat ik mij heb bekeerd, die dag zelf, had ik een heel fijn en ja, heel onbeschrijfelijk gevoel. Echt heel fijn. Compleet.

Klinkt heel mooi.

Ja

Dus dat is dus voor jou het meeste wat er veranderd is in jouw leven. Dat is het grootste punt geweest.

Ja, dat klopt.

Zijn er ook moeilijke momenten geweest?

Ehm, jawel. Moeilijke momenten. Het moeilijkste vond ik toen mijn, toen mijn ouders… Hoe ze daar soms op reageerden. Bepaalde gesprekken dat ze toch anders tegen dingen aankeken en dat ik misschien ook zelfs het idee had dat ik hen teleurstelde zeg maar en dat ze niet meer trots op mij waren. Dat vond ik wel moeilijk. En ja, dan moet je toch proberen om… Ik heb tenminste geprobeerd om toch blijven te praten en toch blijven uit te leggen. En uiteindelijk is het dan nog goed gekomen.

Nou, gelukkig. Kun je nog zeggen wat jij het mooiste vind aan jouw geloof? Wat vind jij het mooiste?

Ik denk dat alles aan de islam zelf mooi is, vind ik. Maar wat ik vooral ook kan benoemen, zo snel, vind ik, de zusterschap. Dus de zusterschap, daarmee bedoel ik… Vanaf het moment dat ik mij bekeerde, stonden er gelijk allerlei meiden voor me klaar die mij met open armen ontvingen. En die, ja, dat wanneer wat er ook is, zij zullen altijd voor je klaar staan. Ook al is het dag en nacht. Ook al kennen ze je misschien pas een week. Alsnog voel je altijd die warmte en dat vind ik wel heel mooi… ervaar ik dat.

Klinkt heel mooi. Samantha, bedankt voor het interview. Bedankt dat jij je verhaal wilde delen met ons.

Oké, geen dank!

09:45 Hier begint het interview van Samantha met haar moeder.

Samantha: Nou mam, ik heb een aantal vragen aan jou. Ik ben sinds 24 september 2011 bekeerd, dus dat is nu ongeveer anderhalf jaar. En ik vraag me af: Wat vind jij daarvan? Hoe bekijk jij het? Hoe kijk je er tegenaan?

Moeder: Op dit moment kijk ik er positief tegenaan.

Oké, en hoe was dat dan eerst, want het klinkt alsof het eerst dan negatiever was of…?

Ja, toen jij ermee kwam dat je bekeerd was, was ik er natuurlijk niet blij mee. Ik was boos en ik begreep het niet, waarom je het had gedaan. Ehm, waarom was dat wat je had niet goed genoeg.

En dan bedoel je het christendom of bedoel je gewoon mijn leven zelf, wat ik toen had?

Naja, niet zozeer het christendom, want ik ben zelf niet echt gelovig. Dus ik doe niks aan het geloof. Maar gewoon het idee. Waarom moest je nou net voor de Islam kiezen, vraag ik mij af.

En dan vooral ook omdat het zeg maar niet echt positief benoemd staat hier of…?

Sowieso ook. En ja, gewoon alles. Inderdaad, wat er in de media over wordt gezegd. Dan denk ik van… Ja, er waren nog zoveel andere geloven. Daar had je ook voor kunnen kiezen.

Oké. En wat vind je dan nu wel positiever of wat zie je in mij? Ben ik veranderd of…? Hoe?

Je bent wel veranderd. Ik denk, als ik … Ik heb er heel goed over nagedacht. Toen je zei dat jij je had bekeerd. Daarna ging je hoofddoek dragen, dat vond ik al helemaal een probleem. Ik vind het nou nog jammer dat je een hoofddoek draagt omdat ik ook moslims zie die geen hoofddoek dragen. En ik vind het gewoon veel mooier om jou te zien zonder hoofddoek, dus dat vind ik nog wel altijd heel jammer. Maar je bent wel veranderd, en ik denk dat je nou beter in je vel zit. Je bent misschien blijer met het leven wat je nou hebt. En ik denk als ouder… Dat je dan bij je eigen gaat denken… Wat wil je nou voor je kind? Ik denk dat iedere ouder wil dat zijn kind gelukkig is, en als jij dan gelukkig bent in islam… Ja, wie ben ik dan om dan te zeggen, dat je daar niet bij mag gaan dus…

Ja, oké. En heb je nu ook de negatieve… Want wat ik begrijp, is dat je een beetje een negatieve kijk op de islam had? Is dat zeg maar ook veranderd door mijn bekering of hoe…?

Ik ben zelf nooit niet zo heel negatief geweest over de islam. Ik heb er eigenlijk nooit echt over nagedacht, over die dingen. Ik denk eigenlijk over geen een geloof na.

Ja…

Ik leef mijn leven zoals het gaat. Ik denk dat ieder geloof uiteindelijk allemaal één ding is. Dus of je nou moslim bent of katholiek, of wat dan ook. Ik denk dat er één God is als er een is, en dan maakt het niets uit wat je bent.

Oké, dus nu… Jij hebt – hoe ik het ook begrijp en wat ik ook zie natuurlijk – is dat je het wel gewoon geaccepteerd hebt uiteindelijk?

Ik heb het geaccepteerd voor jou.

Oké, nou, dank je wel.

Wij hebben op verzoek de naam van deze bekeerling geanonimiseerd.