“De islam is het mooiste cadeau wat ik ooit kreeg.”

In naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle. En vrede en zegeningen zijn met eenieder van de profeten evenals met hen die hun boodschap volgen.

Interviewer: As-Salaamu ‘alaykum wa rahmatullaahi wa barakaatuhu (Vrede zij met u en Gods Barmhartigheid en Zegeningen).

Curtis: Wa ‘alaykumu Salaam wa rahmatullaahi wa barakaatuhu (En vrede zij met u en Gods Barmhartigheid en Zegeningen).

Welkom bij ‘bekeerlingen’.

Bedankt.

Wij komen jou interviewen omdat je bent bekeerd tot de islam. Waarom heb je die stap genomen?

Het is eigenlijk een heel proces geweest voor mij. Het was begonnen bij de film van Malcolm X. Malcolm X was een hele grote inspiratie voor mij en hij was moslim; en ik wilde weten waarom hij Moslim was. Ik kende zijn verhaal via films, via media en op een gegeven moment had ik die film ook gekeken en ik dacht bij mezelf: ‘de islam is wel een interessant geloof’. Maar daarvoor kwam ik natuurlijk al in contact met moslims en die hebben mij een bepaald beeld gegeven van de islam, en dat beviel mij heel erg.

Ik ging me dingen afvragen van: Waarom doen jullie wudu’ (rituele wassing) voor het gebed? En waarom eten jullie eigenlijk geen varkensvlees? En waarom moeten vrouwen een hijaab (bedekking) dragen? En ik kreeg antwoord op die vragen en die antwoorden bevielen mij heel erg. Zodoende ben ik meer gaan onderzoeken. Ik ben gaan lezen. Ik ben het Internet op gegaan. Ik heb shaykh Google geraadpleegd. En ja, dat was niet altijd even verstandig maar uiteindelijk heb ik voor mezelf wel de Waarheid gevonden en ja… Dat is in het kort eigenlijk waarom ik moslim ben geworden.

Oké, en vertel eens wat over jezelf.

Ja, mijn naam is Curtis. Sharif is mijn islamitische naam. Ik ben 26 jaar, geboren en getogen in Rotterdam. Ik ben nu onderhand vier jaar moslim. Ik ben nog nieuw maar wel een aardig tijdje en ik ben ook student. Ik probeer een beetje rond te komen in het dagelijkse leven en natuurlijk ook kennis op te doen over de islam .

Oké, en wat is er nu anders aan jou nu je moslim bent geworden, vergeleken met voordat je moslim werd?

Ik denk – wat bij mij heel erg hielp – was dat ik rust vond en regelmaat. Islam is een geloof wat je niet alleen… Ja, hoe zeg ik dat… Islam is een geloof wat je heel veel regelmaat biedt in de trant van het bidden bijvoorbeeld, het gebed dat we vijf keer per dag moeten verrichten. Dat het iets is wat je even terugbrengt tussen alle hectiek, het brengt je terug in rust… Als je het gebed verricht. Althans, dat heb ik heel sterk. Als ik ga bidden, dat is dan dat ik even alles achter me laat en me alleen focus op één ding, en dat is eigenlijk het staan voor mijn Heer, het praten tot Hem eigenlijk, zo zou je het kunnen zeggen. En me richten op één ding en dat ding wat echt geldt, en dat is mezelf overgeven aan Zijn Wil en Hem dienen.

En ik als moslim geloof dat wij gemaakt zijn om… met één doel, en dat is het aanbidden van Allah, van God. En ja, dat merk ik dat, de rust en de regelmaat die je van de islam krijgt, die is zo sterk… En het creëert ook een hele goede band, maar ook met de mensen om je heen en dat is iets wat ik voorheen niet had. Het heeft van mij een veel rustigere persoon gemaakt. Zelfs de mensen om me heen zeggen het, mijn ouders zeggen het. Ze kijken naar me en ze denken van: ‘Ja, die jongen is wel echt veranderd’. En dat is wel echt een zegen.

En was je vroeger dan zo onrustig… In de zin van, was je echt een feestbeest? Hoe zag jouw leven eruit? Wie was Curtis?

Wie was Curtis? Hele mooie vraag. Curtis was niet echt een feestbeest, dat is die nog steeds niet. Al ga ik misschien iets vaker naar bruiloften dan voorheen maar nee… Ik was, ik kon me nooit echt focussen op één ding. Ik wil niet zeggen dat ik ADHD heb maar ik ben wel iemand die altijd iets moet doen, ik kan niet stilzitten. Het is nog een wonder dat ik nu blijf zitten. Voor mijzelf… Ik ben iemand die heel erg ook aan overal iets mee wil doen. En dat is op zich geen slechte eigenschap. Alleen, soms verlies je jezelf in die dingen, weet je. Je gaat te veel met bepaalde zaken doen. En ik heb gemerkt, islam laat me focussen op één ding. En het is ook, weet je, iets bijna spiritueel wat je dan voelt; de rust die je krijgt.

En vergeleken met vroeger, er zijn altijd dingen geweest die vroeger misschien niet bij mij… Die ik nu niet meer zou doen, weet je. Als ik terug kijk, nu ben ik blij dat ik die dingen achter me gelaten heb omdat ik heb gezien… Het voegt niets toe aan mijn leven. Ik bedoel, je kan allemaal zaken in je leven doen waarvan je later spijt hebt, of je kan allemaal zaken in je leven doen nu waar je later profijt van kan hebben. En het is een proces van bewustwording voor jezelf, denk ik, dat je bepaalde stappen gaat maken, bepaalde beslissingen maken in je leven, waardoor je gewoon beter in het leven staat. En ik heb dat gevonden in de islam, alhamdulillaah (alle lof is aan God).

En jouw ouders zagen dus ook die verandering in jou?

Ja.

En zij zijn nu ook moslim of nog niet?

Neen, mijn ouders zijn nog geen moslim. In het begin was het wel heel onwennig. Want ja, ze zagen wel eens flyers liggen…

En wat vonden ze daarvan?

Ik was… ja. Ik zal het je vertellen. Ik was een keer naar een lezing geweest van broeder Loon. Hij is natuurlijk nu ook bekeerd. Hij was vroeger een rapper, iemand die ik wel kende. En ja, mijn ouders zagen een keertje… Mijn moeder in ieder geval, die zag die flyer liggen en die zei van: ‘O , ga je daar naartoe?’ Dus ja, ik moest toen uitleggen: ‘Ja ik ga kijken… en het is interessant… en ik ben me aan het verdiepen’. Dus mijn ouders hadden wel een beetje door, dat ik daarin geïnteresseerd was, in de islam.

Is het geloof op zich nieuw in de familie? Wat voor geloof hangen je ouders aan? Waar komen zij vandaan?

Mijn moeder is van Suriname, mijn vader is Nederlands. En ja, ze zijn allebei christelijk opgevoed. Mijn moeder was vroeger Jehova en is later naar het katholicisme bekeerd. Mijn vader was protestant maar heeft het geloof achter zich gelaten. Dus… voor hen was Islaam niet echt iets nieuws. Mijn vader werkte met jongeren, islamitische jongeren. Hij heeft daar zelfs een speciale opleiding voor gedaan, dus hij was wel een beetje bekend daarmee. Maar hij heeft zich daar nooit echt in verdiept. En in Suriname, waar mijn moeder is opgegroeid… Daar kwam ze veel vaker in contact met islamitische mensen. Je hebt ook in Suriname veel moslims dus…

Zij was wel bekend daarmee maar ze had zich nooit echt daarin verdiept want ja, toen in die tijd dat zij opgroeiden, was het anders. Kijk, nu hebben we Internet en we hebben veel Moslims om ons heen maar toentertijd was het niet zo bekend, zeker niet in Nederland. Mijn moeder kwam op jonge leeftijd hiernaartoe, dus de moslims die ze tegenkwam, sprak ze eigenlijk zelden. En mijn vader, hij kwam niet echt met praktiserende mensen in aanraking. Dus zij kenden het mondjesmaat zeg maar, van horen zeggen, de basis dingen. Zij weten wat Hajj (de verplichte bedevaart) is, wat ‘Oemrah (de vrijwillige bedevaart) is, wat Halaal (toegestaan) is. Maar voor de rest, kijk nu… aan de hand van mij ben ik ze dingen aan het aanleren en leer ik hen onderscheid maken tussen bepaalde dingen.

Oké, je hebt dus een… Je bent dus in aanraking gekomen met de islam. Op een gegeven moment ben je naar een lezing geweest waar je moeder een opmerking over maakte. Je hebt dus geleidelijk aan kennis gemaakt met de islam. Maar wat heeft jou nou specifiek getriggerd, wat heeft jou nou overgehaald om moslim te worden?

Wat heeft mij specifiek getriggerd?

Op welk moment dacht je: ‘Als ik nu geen Moslim word, dan weet ik het ook niet meer’.

Dat was vier jaar geleden, als ik me niet vergis, in de Ramadaan. En het was al een beetje bekend bij vrienden en kennissen – om dat even zo te noemen – dat ik interesse had in de islam. En ik was naar aardig wat lezingen geweest en zodoende met andere mensen in contact gekomen. Op een gegeven moment zei een broeder tegen mij: ‘Nou, kom een keer naar de moskee. Kom op een vrijdag en dan ga je het zelf een keer meemaken en dan zal je wel zien hoe het is’. Dat was de eerste keer dat ik echt meedeed met de Ramadaan. Tenminste, ik deed wel eerder mee maar nooit helemaal, en dat was de eerste keer dat ik volledig mee wilde doen. En dat was de eerste dag, volgens mij op een vrijdag of een donderdag of zoiets. In ieder geval, ik ging naar de Moskee toen. Ik kwam daar, ik heb de Khutba (preek) gehoord. De broeder leerde me Wudu’ (rituele wassing) doen, daarvoor nog. Hij leerde me bidden.

De wassing?

Ja, de wassing leerde hij mij toen. Hij leerde me bidden. En we gingen zitten, dan gingen we naar de preek van de imam luisteren. Het duurde ongeveer een halfuurtje, het was in het Nederlands, van imam Remy Soekirman, hier in Rotterdam, Dar Al-Hijdra. Ja, die dingen komen opeens allemaal naar boven, hoor. – En we zaten daar, en op een gegeven moment zei die broeder: ‘Ja maar, hoe zit het nou? Heb je de shahaadah (geloofsgetuigenis) al gedaan?’ Ik zei, ‘Eigenlijk wel, weet je, maar in mijn zolderkamer, met een boekje erbij’. Van Wikipedia las ik toen de geloofsgetuigenis af. En toen zei die broeder van, ‘Ja, kom op’, weet je. Het voelde ook nog niet officieel toen. Maar de broeder zei toen tegen mij van, ‘Kom op, we gaan naar de Imaam en we gaan het nog een keer doen’. Ik ging daar dus zitten en misschien een halve minuut, dertig seconden later was ik moslim, al voelde het voor mij natuurlijk veel langer.

Nadat je de geloofsgetuigenis op een officiële wijze hebt afgenomen, hoe was het dan gegaan? Van wie heb je geleerd om te bidden? Hoe heb je dat allemaal geleerd?

Nou, gelukkig… Mijn dank aan God, er was een broeder die mij eigenlijk al vanaf dag 1 begeleidde, en daar heb ik echt heel veel profijt aan gehad. De broeder die pikte het gelijk op met mij, hij ging me gelijk een beetje soort van boot camp geven van ‘dit en dit en dit moet je doen’, weet je, zodat je eigenlijk gelijk met twee benen erin kan stappen. En dat heeft mij heel erg veel geholpen want ik merkte echt bij mezelf… Ja, je bent bang om bepaalde dingen te doen, weet je. De eerste keer naar een Moskee gaan, kan heel eng zijn. De eerste keer alleen naar een Moskee gaan. De eerste keer dat je moet bidden. Hoe doe je dat, weet je. Welke bewegingen moet je doen? Wat moet je zeggen? Het is allemaal heel vreemd, het is een vreemde wereld waarin je stapt.

Maar kijk, als je iemand hebt die een beetje je hand vasthoudt, dan kom je er wel. Ja. De acceptatie, vooral in de gemeenschap, ging heel snel. Ik heb dan wel heel erg het geluk, om het zo te zeggen, gehad, dat hier in Rotterdam genoeg Moskeeën zijn en plekken waar je naartoe kan en dat er genoeg mensen zijn die je kunnen helpen en dat doen ze ook graag. Dat heeft heel erg bijgedragen.

Je bent nu inmiddels vier jaar verder. En waar zie je jezelf over – laten we zeggen – vijf jaar?

Dat is echt een goede vraag. Ik leef meer van dag tot dag. Ik ben niet echt een planner. Ik probeer gewoon het beste uit mijn dag te halen. Maar als ik zo , hoe ik nu kijk naar mezelf als persoon, hoop ik dat ik natuurlijk mijn karakter meer ontwikkel, beter ontwikkel. Kijk ik naar mezelf als moslim, dan hoop ik dat ik nog meer kennis op kan doen. Een van mijn doelen is om de Koran helemaal te memoriseren. Een van mijn doelen is om goed Arabisch te leren spreken en te lezen. En een van mijn doelen is om meerdere mensen in mijn familie de islam te laten leren kennen en ik bid natuurlijk tot God dat zij dit accepteren in hun leven, want voor mij is het eigenlijk het mooiste cadeau wat ik ooit heb gehad.

En ik wil het ook niet meer los laten gaan, weet je. En wat ik heel belangrijk vind, is dat je mensen iets mee kan geven. Weet je, veel mensen, als ze iets krijgen… Zoals ik al zeg: ik zie de islam als een cadeau. En veel mensen als ze iets krijgen, die houden het liever voor zichzelf. Maar wij moslims leren om te delen. Wat je voor jezelf gunt, moet je ook je broeder gunnen. Dus als je zoiets moois hebt als islam, dan is het voor mij in principe ook de plicht om het aan andere mensen op een goede manier over te brengen. En dat is zeker wat ik mij de komende vijf jaar zie doen.

Nou zei je net dat je bezig bent met het leren van het Arabisch of dat je dat wil gaan doen, en dat is ook de taal waarin de Koran is geopenbaard. Maar, dat is natuurlijk een heel andere taal dan het Nederlands of het Engels. Is dat niet verschrikkelijk moeilijk?

Ja… het is… De eerste keer dat je ook, zoals ik al zei, dat je gaat bidden, is het heel raar. Want je hoort een taal die je nog nooit hebt gehoord. En je vraagt je af: wat zeggen ze allemaal. En je gaat allerlei termen door elkaar halen zoals in shaa Allaah (als God wil). Je zegt soms dingen op de raarste momenten. En je wordt echt vaak gecorrigeerd. Ik denk dat elke bekeerling dit verhaal wel kent. Maar Arabisch, voor mezelf dacht ik dat het heel moeilijk zou zijn, en zoals je zegt, het is een vreemde taal. Je schrijft van rechts naar links, je leest van rechts naar links. Terwijl normaal ben je gewend om een boek op te pakken en je leest de andere kant op. Hoe ga je daarmee om?

En weet je, als je die tekens ziet, het zijn andere tekentjes, en andere gekke tekentjes erboven en eronder. Wat zijn die streepjes. Er zijn hele nieuwe wegen die voor je opengaan. Maar er is een geleerde die ooit zei, en ik weet niet of het een geleerde is, die zei van: “Arabisch schrijf je van rechts naar links maar je schrijft naar je hart toe.” En dat is iets dat me altijd is bijgebleven, iets heel moois. En als je ook de Koran hoort in het Arabisch, het raakt je hart, ook al versta je het niet. Het is iets wat je dagen, soms weken, soms maanden kan bijblijven als je het hoort. Dat is iets, ik wil mezelf dat niet ontzeggen, want dat is mezelf echt onrecht aandoen. Daarom wil ik heel graag Arabisch leren.

Oké, Curtis, bedankt. Is er nog iets dat je tegen de kijkers thuis wil zeggen?

Ja… ik wil vooral wat zeggen tegen de mensen die zich aan het verdiepen zijn in de islam en de islam zijn aan het onderzoeken. En als je dat echt met een open hart doet en oprecht, en je bent echt eigenlijk al overtuigd in jezelf om de islam aan te nemen… Vaak, wat je gaat merken en wat ik bij meerdere bekeerlingen hoor en ook bij mezelf heb meegemaakt, is dat de laatste stap… De stap van de shahaadah (geloofsgetuigenis), het uitspreken van de geloofsgetuigenis, dat het heel moeilijk is. Waarom? Je hebt te maken met de druk van de gemeenschap om je heen, de sociale druk, de mensen om je heen. Hoe zullen zij daarop reageren? Hoe zullen zij naar je kijken?

Dat is iets waar veel mensen bang voor zijn en je zal ook last krijgen van mensen, van een gevoel in je hart, van onrust. En ik… wat ik eigenlijk, waar ik eigenlijk naartoe wil werken, is dat ik wil zeggen van: neem die stap alsnog. Laat je echt niet tegenhouden, want het is iets waar je echt… Ik kan me niet voorstellen dat je daar geen spijt van gaat krijgen. Als ik nu terugdenk over vier jaar geleden en ik had niet de geloofsgetuigenis uitgesproken en ik was geen moslim geworden, dan had ik er zeker spijt van gehad. Hoe moeilijk die laatste stap ook is… En vergeet niet, wat mensen ook kunnen zeggen, wat je ouders ook van jou kunnen vinden… Het blijven je ouders en ze zullen altijd van je houden. En al is het één jaar, twee jaar, al is het vijf jaar… Het kan ook één dag zijn dat ze niet met je willen praten en de volgende dag kunnen ze jou weer met open armen ontvangen. En dat is echt heel belangrijk en dat wil ik aan de mensen meegeven. Wees niet bang en pak die kans met beide handen.

Duidelijk. Hartstikke bedankt.

Graag gedaan.

Ik groet je met de groet van vrede. As-Salaamu ‘alaykum wa rahmatullaahi wa barakaatuhu (Vrede zij met u en Gods Barmhartigheid en Zegeningen).

Wa ‘alaykumu Salaam wa rahmatullaahi wa barakaatuhu (En vrede zij met u en Gods Barmhartigheid en Zegeningen).